Toen ik zo een anderhalf uur geleden op mijn fiets wou stappen om de dagelijkse ronde te
maken was alles nog in orde. Maar niet veel later ging het mis. Op straat lag er een grote
berg van engelse drop. Wat op zich niet zo verschrikkelijk is, want engelse drop vind ik een
van de smerigste dingen die er bestaat. Wat me wel verontruste was dat er een merkwaardig
jammerend geluid van boven kwam dat duidelijk niet afkomstig was van een vogel, of een
ander boombewonend wezen. Ik keek naar boven en speurde tussen de bladeren. Daar zag ik
twee rode lakschoentjes bungelen. Ik liep er naartoe en zag dat de lakschoentjes bij een
meisje hoorde dat aan haar vlechten in de boom was geknoopt. In bomen klimmen durf ik
niet. Dus zei ik tegen het meisje dat ze nog een paar minuutjes vol moest houden. Ik was
nog niet ver van huis dus haalde in een draf mijn ladder. Ik zette de ladder tegen de boom en
klom. Het meisje was ontzettend blij toen ze de vaste grond weer onder haar voeten voelde.
Nadat ze van de schrik bekomen was vertelde ze me wat er was gebeurd, dat haar moeder
vreselijk kwaad was geworden toen de zak met engelse drop openscheurde. Het meisje had
het niet express gedaan. Ze wou gewoon een dropje pakken, maar door de Parkinson
bewegen haar handen soms wat ongecontroleerd. Ze vertelde me ook dat haar moeder zei
dat de gene die haar zou komen redden haar mocht hebben. Dus, nu heb ik een dochter
Korrellie genaamd. Korrellie staat voor kortzichtig relschopperig liegbeest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten